قرآن، همراه با عترت است و آن دو، ریسمان محکمی هستند که از سوی خدا به سوی خلق کشیده شده اند و توسل به عترت به هر نحوی که باشد، از خدمت کردن و برآوردن حاجتشان و احترام و محبت به آنها، نگریستن به ایشان، نشستن در حضورشان، انس گرفتن با آنان، اندیشیدن در شئون و حالات، تدبر در رفتارشان، گوش دادن به سخنان آن بزرگواران، شنیدن نام ها به ذکر مناقب و احوال آن بزرگان و یادآوری شمایل و صفاتشان، بدون دشمنی با آنان، عبادت است. بلکه از بزرگ ترین عبادات و از جمله اسباب و وسایلی است که موجب دخول در بهشت می گردد.
هم چنین نگاه کردن به سطرهای قرآن، گوش دادن به حروف، خواندن کلمات، نوشتن سوره و آیه، بزرگ داشت و احترام نهادن به خواننده آن و به تصوّر درآوردن معانی، مفاهیم، تدبر در معانی، نظر و تامّل در اشاره ها، لذت بردن از لطایف و فرمانبرداری از امر و نهی، عبرت گرفتن از حکایت ها و مَثَل ها، بهره یابی و پند گرفتن از نصایح و اندرزهای قرآن، عبادت محسوب می گردد، بلکه از بزرگ ترین عبادات می باشد. و در فضیلت توسل به قرآن، همین بس که خدای تعالی، خود در قرآن کریم می فرماید: «چون قرآن خوانده شد گوش فرا دهید و ساکت باشید، بلکه مورد رحمت خدا قرار بگیرید.»
یک روایت
امام سجاد علیه السلام و امام صادق علیه السلام فرمودند: هرکس به حرفی از کتاب خدای تعالی گوش فرا دهد، بدون اینکه آن را بخواند، خدای تعالی برایش یک حسنه و نیکی نوشته، یک گناهِ او را می زداید و او را یک درجه بالا می برد. و هر که آن را با نگاه کردن و بدون صدا بخواند، خدای تعالی به هر حرفی، یک نیکی برایش نوشته و یک گناه می زداید و یک مرتبه، بالای می برد. و هر که یک حرف از ظاهر آن بیاموزد، خدای تعالی ده نیکی برایش می نویسد و ده گناهش را می زداید و ده درجه او را بالا می برد.
سپس فرمودند: هرکس حرفی از قرآن را در نماز بخواند، خدای تعالی به ازای هر حرف، به او ده ها نیکی می نویسد و ده ها گناه می زداید و ده ها درجه، او را بالا می برد. و هرکه قرآن را ختم کند، درخواست او [چه دیر و چه زود] مورد اجابت واقع می شود.
و امام صادق فرموده است: در موقع خواندنِ قرآن، هم بخوان و هم به نوشته بنگر که آن با ارزش تر است و نگاه به نوشته قرآن، عبادت است.
و نیز فرمود: قرآن، پیمان خدا بر خلق است. پس سزاوار است که هر مسلمان به پیمانش بنگرد و هر روز [حداقل] پنجاه آیه بخواند.
نظرات شما عزیزان: